Vertedoiro de residuos humans

Atópome nun vertedoiro de morais. Busco a miña, a que tirei o lixo hai uns anos. Non a atopo.

Sento nunha morea de cacholas sen usar e choro. Choro bágoas de saudade. Fáltame o mais profundo da alma. Fáltame a ilusión, a esperanza, fáltame o corazón.

Sobrevivín sen el estes anos, alimentándome de instintos. Sobrevivín a liberdade absoluta e xa non son feliz. Xa aborrecín esta completa falta de escrúpulos. Agora quero recuperala miña moral, espero non atopala roida polos ratos ou esmagada pola roda dalgún camión. Atopala, tarea dificil, pois detrás de min foron moitos os que a deixaron a intemperie.

Quero quererte, non quero sentir só o lume do desexo no meu peito. Quero quererte, quero que as formigas volvan a fcerme cóxegas nos nocellos. Quero rir, volver atopar no espello a risa da inocencia. Quero estremecer cada intre no que me cólle-la man.

Porqué raio quixen medrar tan axiña?

Unha verdade a medias
17-6-2007